17 AĞUSTOS DEPREMİ,

17 AĞUSTOS DEPREMİ,

On yedi Ağustos depremi tarihe geçti.
Depremin şiddeti 7.04 kuvvetine eşti.
Deprem bu sefer marmarayı seçti.
Ölenler 17 bini, gaziler 20 bini geçti.

Bir uğultuyla birlikte Marmara sallandı.
45saniyede nice insanlar ölüme yollandı.
Bütün dünyadan acil yardımlar yollandı.
Geriye kalanlar, devlet milletle kollandı.

0.3,02 de Marmara yerinden oynadı.
Sanki dağ taş deniz her şey kaynadı.
Deprem, taş üstünde taş koymadı.
On binlerce can aldı, yine doymadı.

Allah insana bunca niymet verdi.
İnsanoğlu kıymet bilmedi, yerdi.
Allah deprem felaketini verdi.
17 bin kişi toprak altına serdi.

Salladı, dağı taşı denizi beşik gibi,
Adapazarı-Kocaeliyi yaptı eşik gibi.
Ayırmadı hiç yaşlı geç, zengin fakir.
Nice zengini etti 45 saniyede fakir.

İnsanoğlu anlayamadı, ne olduğunu.
Çok geç anladı, hesap sorulduğunu.
Sabah varıldı, felaketin büyük boyutuna.
17bin insanın şehit,20bin gazi olduğuna.

Ölenler toprak altına yattı.
Hayatta kalanlar hayretle baktı.
Bütün dünyanın yardımı aktı.
Ölenlerin hepsi şehit ve paktı.

Susmadı gece gündüz ambulans sireni.
Altı yedi ay tutmadı. Depremin freni.
Susmadı, insanların feryatları figanı.
Aktı binlerce insanın göz yaşı ve kanı.

Belli ki; bu insanoğluna bir ihtardı.
Bütün insanlara korku endişe sardı.
İlahi kudret her yeri (dağı-denizi) yardı.
Hayatta kalanlar devletle yaraları sardı.

Kalanlar için çadır kuruldu.
Ölenler için divana duruldu.
Suçlulardan hesap soruldu.
İnsan çalışmaktan yoruldu.

Zaman, zaman yağmur yağdı, sel oldu.
Zaman zaman rüzgar esti hep yel oldu.
Zor günde dostlar el oldu.
Nice tomurcuk gül soldu.

Saf dışı kaldı telefon, kesildi irtibat.
Her taraf yıkıldı, viran oldu, berbat.
Kesildi elektrik, bastı karanlık.
Kaybolduk, her yer de arandık.

Oy Marmara, Marmara,
Niceleri için oldun, bahtı kara,
Çok derin açtın, iyi olmaz, bu yara.
Devlet millet el ele sarılsın bu yara.

İnsanlar korkuyla yattı, endişeyle kalktı.
Bazı insanlar için deprem, kara bahttı.
45 bin apartman dayanamadı yan yattı.
Bazı insanlar korkup, kendisini yere attı.

Mütaahitler, çürük çürük bina yaptı.
Bunları, acımadan insanlara sattı.
Binalar depremde bir bir yan yattı.
Ölenler paktı, suçlular hapis yattı.

Ozan bayram daha fazla anlatamaz bu acıyı,
Dayanamaz görenlerin yüreği bu kadar acıyı.
Bence suçlular için dikilsin, darağacı.
Geriye kalanlar için bu, ölümden acı.

Bir gün olur da divan kurulur.
Bütün bunların hesabı sorulur
Belki¸suçlular sırattan kovulur.
Sağlam yapıyla insan korunur.

Ozan bayram der; bundan ibret alına,
Bu hususda verilen söze sadık kalına.
Bir daha kıymayalım insanın canına.
Yoksa yakışmaz Türk insanın şanına.

Bayram TUNCA
05.02.2000