gel ve yalnızlığınla durul kapıp koyverme koyu ellerini tapınağımdan
sessizce ölme öleceksen uslu bir çocuk gibi kurtar beni soytarılıktan
suskunluğum güzel gelir insanlara belki acıbadem kırsam sokaklarda
daha inandırıcı olurdum birden büyümediğime
çuvaldızlar batırabilirim baldırlara bakılmasın körpe gözlerime
ihanetin gel-gitleri oturur gözbebeklerimde eşgalin belirlenir tutuklanırsın
hapsolduğun halde canevlerime uykunu böl ve gel gel ve yalnızlığınla durul
esrarını yitirmiş tapınağımda mutluluğu unut önce mutlu olacaksan
kalbini koy kalbime kır vurduğun kapıları sevgilim
onarilabilir yaralarımı okşa ve gir ıssız tapınağa.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder