ya da hatırlamak istediğim,yanlış bir şeyler yapmış olmam.Aşık olduğumu hatırlıyorum.Birilerini aldattığımı,ya da onun
öyle düşündüğünü.Aslında hiç kimseyi aldatmadım,aldatıcak birisi değildim.Bunları neden anlattığımı da bilmiyorum,
sadece anlatıyorum.
Ne olduğumu tarif etmek zor.Somuttan çok soyut gibiyim.İstediklerimi yapabilecek güce sahip olduğumu düşünüyorum.
Bazı sınırlar kalktı benim için.Değişiklikler oldu.Kahretsin değişimden hep korkardım,hep nefret ederdim.Güvendiğim,
sevdiğim insanlardan uzaklaşmak istemezdim saçma yenilikler ve değişiklerle.Neden bunları haketmediklerini anlamak
bu kadar geç ve bu kadar acı.Neyse,kafanızı şişirmek değil istediğim,bir şekilde burdayım işte.Burdakiler benim için sadece
"bizden" kelimesini kullanıyorlar.Ben toplu enerjiye yakın olduğumu düşünüyorum,fakat düşünceleri ve hatırladıklarımı
açıklamak zor.Sanırım sizin en kolay anlıyabileceğiniz sözcüğü kullanmalıyım,"hayalet".
Burasıyla ilgili merak ettiklerinizin çok olduğunu biliyorum.Ama sanırım size bunları anlatamam.Bir şekilde yasaklandı.
Bunları anlatmam için bile izin almam zor oldu.Tek söyleyebileceğim,ölünce hiç birinizin asla düşünmedikleri,tahmin
edemiyecekleri gerçekleşecek.O yüzden bunu düşünmenizin fazla bir anlamı yok.
Benim için sınırlar kalktı demiştim.Gerçekten de öyle oldu.Belirli bir bedenim yok.Bir şekilde rahat olmak için yaşayan
bedenimin formunu kullanıyorum.Öylesine alışmıştım ki...Kahrolası 18 seneden sonra bir anda bunları görmek çok ağır geliyor.
Neyse,düşündüğünüz gibi değil.Uçmak,duvarların içinden geçmek.Bunlar basit şeyler.Belirli bir bedenim olmadığından
hayal bile edemiyeceklerinizi yapabiliyorum,ama bunun ötesinde,hiç uğraşmadan öldürebilecek,yok edecek güce sahibim.
Size görünmeyenm bir düşmanla nasıl savaşabilirsinizki?Sizle konuşacak,size gerçekleri anlatacak güce de sahibim.
Ama burda işler bir çeşit güven üzerine dönüyor.Güven...Yaşarken asla sahip olamadım.Burda ise herkes ona bağlı.Sanırım,
bu güveni boşa çıkartmam doğru olmaz.Bu yüzden güçlerimi kullanamıyorum.Kullanmıyorum.
Ölmek,ve ayrılmamak.Yaşadığınız en büyük acıyı düşünün.Bundan defalarca güçlü bir acı düşünmeye çalışın.Hissettiklerime
yakınlaşamazsınız bile.Olanları gördüm.Olanları hatırlıyorum.Ölümümü,ağlayan insanları.Gerçek gözyaşlarını,sahte yırtınışları.
Eski bedenimi toprağa gömerlerken seyrettim.Tanıdığım tanımadığım bir çok insanın ağlayışını izledim.Sonra insanların
bensiz bir hayat kurmalarını.İşte size anlatmak istediğim konu da bu...
Arkadaşlarım,bir kaç gün için gerçekten üzüldüler.Yaşadıklarımı sorguladılar,yaşadıklarını düşündüler.Tamamen hayatlarından
silmeleri uzun sürmedi.Dostum sandıklarımda öyle.Kısa süre sonra o eski neşeyi yakaladıklarını gördüm.Bensiz hayatlarına
devam ettiler,tek bilmedikleri yanlarında çoğu zaman onları izliyor oluşumdu;güldükleri zamanda,benim için bir kaç gözyaşı
döktükleri zamanda.En çok güvendiğim insan,kardeşim dediğim kişi bile unuttu.Hemde sandığımdan çok kısa sürede.Ona hak
vereceğinizi biliyorum.Ölenle ölünmez diyeceksiniz.Peki ölenin ölme nedeniyle,o öldükten sonra bir ay bile geçmeden beraber
olmak?Onun için canını verdiğini bile bile...Ona güvenmiştim,herkesten çok.Kazandığım sadece kocaman bir hiç oldu.
Hayatımda bana gerçekten aşık olduğunu düşündüğüm tek insan,öldükten bir kaç hafta sonra bir başkasıyla olmaya
başladı.Önemli değil,içimdekiler daha yaşarken bitmişti,hemde çoktan.Ama bitmesinin sebebi,18 sene içerisinde gerçekten
aşık olduğum tek insan...Ölmeme neden olan kişi...Zaten bana hiç değer vermemişti,beni hiç sevmemişti biliyorum fakat
en yakın dostumla beraber olması.Burda bile bir saniye olsun aklımdan çıkmıyor.Her yerde.Hep onunlayım.Hep yanında
olmak istiyorum.O farketmesede hep izliyorum.Saatlerce gözlerine bakıyorum.Uyurken saatlerce yüzünü izliyorum.Peki
ne kazanıyorum...Kahretsin hiç,hiç,hiç...Orda olduğumu bilmiyor bile,ismimi bile hatırlamıyor...
Beni tek hatırlayan,tek unutamayan ailem oldu.Yeri geldiğinde en kötü davrandığım insanlar.Yaşarken hemen hemen
hiç mutlu edemeyen insanlar.Bunu kabul etmek zor ama beni en çok sevenler de gerçekten onlarmış,şimdi çok daha iyi
görüyorum.
Bunları neden anlattım biliyormusunuz.Bunları yalnız olduğumdan anlattım.O kadar yalnızım ki...İnsanları izliyorum,dostlarımı
görüyorum ama bir tek kelime bile söyleyemiyorum.Yardım edemiyorum.Dokunamıyorum.Özlediklerim,yapmak istediklerim
o kadar çok ki.Onun eline bir kez olsun dokunmak istiyorum.Dostlarımla eskisi gibi gülmek,eğlenmek,zaman geçirmek.
Arkadaşlarım dediklerime hiç almadan vermek,vermek,vermek...Kardeşim dediğime güvenmek,aptalca güvenmek,arkamdan
neler çevirdiğini bilmeden.Ailemi aşşağılamak,üzmek,nefret etmek.Bir soğuk birayı dudaklarımda hissetmek.Bir sigaranın
dumanını içime çekmek.Kahrolası yıldızlara bakmak,kahrolası rüzgarı tenimde hissetmek.Sevmek,üzülmek,nefret etmek...Konuşmak,
konuşmak,konuşmak...
Anlayamıyacaksınız,biliyorum.Anlamak çok zor,gerçekten.Alışmakta öyle...Tek söyleyebileceğim,elinizdekinin değerini bilin.
Yaşamınızın değerini bilin çünkü ne olursa olsun bitecek ve sizde benim gibi bu kahrolası yere geleceksiniz.Şimdilik
gitmem lazım."Bizden" olduğunuzda görüşürüz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder