Selçuk Yöntem - Sevmek Neymiş Birgün Anlarsın

 Uykuların kaçar geceleri
 Bir türlü sabah olmayı bilmez
 Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
 Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
 Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
 Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
 Kapanır yatağına çaresizliğine ağlarsın
 Onun unutamadığın hayali
 Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine
 Sevmek neymiş birgün anlarsın

 Birgün anlarsın aslında herşeyin boş olduğunu
 Şerefin, faziletin, iyiliğin, güzelliğin
 Gün gelirde sesini bir kerecik duymak için
 Vurursun başını soğuk taş duvarlara
 Büyür gitgide incinmişliğin, kırılmışlığın
 Duyarsın
 Ta derinden acısını çaresiz kalmışlığın
 Sevmek neymiş birgün anlarsın


 Birgün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin
 Niçin yaratıldığını
 Bu igrenç dünyaya neden geldiğini
 Uzun uzun seyredersinde aynalarda güzelliğini
 Boşuna geçip giden yıllarına yanarsın
 Dolar gözlerin için burkulur
 Sevmek neymiş birgün anlarsın

 Birgün anlarsın sevilen dudakların
 Sevilen gözlerin erişilmezliğini
 O hiç beklenmeyen saat geldi mi
 Düşer saçların önüne ama bembeyaz
 Uzanır gökyüzüne ellerin
 Ama çaresiz, ama yorgun, ama bitkin
 Bir zaman geçmiş günlerin uykusuna dalarsın
 Sonra dizilir birbiri ardınca gerçekler acı
 Sevmek neymiş birgün anlarsın

 Birgün anlarsın hayal kurmayı
 Beklemeyi
 Ümit etmeyi
 Bir kirli gömlek gibi çıkarıp atasın gelir
 Bütün vücudunu saran o korkunç geceyi
 Lanet edersin yaşadığına
 Maziden ne kalmışsa yırtar atarsın
 O zaman bir çiçek büyür kabrimde kendiliğinden

 SENI SEVDIĞIMI BIRGÜN ANLARSIN